कविता पुराण

विचारले तीने मला अरे किती कविता करशील
शब्दांना असं तु कितीदा धारेवर धर्शिल
थकले आहेत स्सरे बघ तालवर तुझ्या नाचून
वाचकही दमलेत येवढ्या कविता वाचून

सकाळ दुपार संध्याकाळ कवितेशी तुझा खेळ
तुझ्यापाई आम्हा सरवांना लागायच वेड
कुठलाही विषय मिळाला की लगेच कागद भरतोस
जमली कि नाही वाच जरा म्हणुन समोर धरतोस

कर थोडा आराम सोड कवितेचा प्रांत
बघु नकोस आम्हां सर्वान्चा तु असा अंत
कवितेचे तुझे कागद जाळणार आहे मी आज
जनाची नाही तर मनाची आसावी माणसाला लाज